Υπάρχουν άνθρωποι που μοιάζουνε με δέντρο στο γκρεμό.
Με ρίζες βαθιές κι ακλόνητες, κρύβουν καλά στο χώμα,
στα σκοτεινά, το μεγαλύτερο μέρος του δέντρου αφήνοντας
στους διαβάτες την εντύπωση πως το δέντρο είναι αυτό που
βλέπουνε, αυτό που βρίσκεται πάνω από το χώμα.
Μισή αλήθεια!
Βρίσκονται στην άκρη του γκρεμού με αποτέλεσμα αυτό που
ονομάζουνε βαρύτητα να τα έχει γύρει προς τα κάτω…
Εκείνα σου δίνουν την εντύπωση πως αντιστέκουνται και
αντιπαλεύουνε τον ίδιο το νόμο της φύσης…γιατί στην
πραγματικότητα έχουν μόνο μία έγνοια.
Να βλέπουνε ήλιο κι ουρανό.
Τους έχω δει πολλές φορές…τους έχω δει να στέκουνται
μπροστά στον καθρέφτη , τους έχω δει στον πάτο κάποιου
ποτηριού, να στέκουνται και να σε κοιτούν απάνου στην
επιφάνεια της θάλασσας και το νερό της λίμνης.
Και κάθε φορά πετρώνω…σαν να αντικρίζω το είδωλο
της Μέδουσας.
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μέσα τους δύο φύσεις…
δύο αντίρροπες δυνάμεις που συγκρούονται αενάως.
Η μία, η έχουσα σχέση με τις ρίζες, άγρια, σκληρή κι
αγέλαστη. Μα πάντοτε γεμάτη σιγουριά, σταθερότητα,
αυτοπεποίθηση κι εμπιστοσύνη.
Η άλλη, η έχουσα σχέση με τα κλαδιά και τα φύλλα,
τρυφερή, αγαθή, φωτεινή. Μα ασταθής, ευαίσθητη,
που εύκολα λυγίζει.
Η πρώτη όμως είναι αυτή που εκ φύσεως είναι
καταδικασμένη να υπερτερεί. Γιατί στα ψηλά οι άνεμοι
είναι ισχυροί και για να μείνει το δέντρο όρθιο
χρειάζεται ένα πράμα.
Ρίζα γερή.
Κατά καιρούς πολλοί διαβάτες θα περάσουν από
τα μέρη του και κάποιοι ίσως και να σταθούν στον
ίσκιο του να ξαποστάσουν. Και να ξορκίσουν την
μοναχικότητά του.
Οι άνθρωποι πια δε μιλούν στα δέντρα, δεν τα
φροντίζουν και δεν τα αγαπούν. Τα καίνε, τα κόβουν,
τα μπολιάζουνε με ξένες ρίζες.
Γι’ αυτό κι εκείνο τους κοιτά στα ζερβά.
Όχι κατάματα για να μην φανερωθεί.
Κι άμα θα καταλάβει ότι ο διαβάτης το νοιάζεται,
αυτό θα τον εμπιστευτεί, θα γυρίσει και θα του πει
για την έγνοια και το κρυφό όνειρό του.
Κι η σχέση τους αυτή είναι που μα τον θεό θρέφει
τη ρίζα του και την κάνει δυνατότερη!
Και ο διαβάτης εκείνος θα μείνει για πάντα στο
μνημονικό του.
Και άμα θα καταλάβει ότι ο διαβάτης θέλει απλά
να ξαποστάσει στον ίσκιο του, θα γυρίσει από την
άλλη και θα συνεχίσει το μοναχικό του αγώνα.
Κι αργά ή γρήγορα θα ξεχάσει νομοτελειακά
τον διαβάτη που για λίγο διατάραξε την ησυχία του.
Γιατί τα παράξενα δέντρα ετούτα μία μονάχα έγνοια
κι όνειρο έχουνε…
Να βλέπουνε ήλιο κι ουρανό!
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 28.01.08
