Αλήθεια...Όσο και αν έψαξα στα λεξικά δεν μπόρεσα να βρώ την ετυμολογία της λέξεως πέρα απο το οτι παράγεται απο το αρχαίο αληθής (βλ. ηλεκτρονικό Λεξικό Τεγόπουλου & ηλεκτρονικό λεξικό αρχαίας ελληνκής magenta).
Ανατρέχοντας παρ' όλα αυτά στον Πλάτωνα και συγκεκριμένα στο έργο του "Πολιτεία" βρίσκουμε την ετυμολογία της λέξεως όπου κατατον μεγάλο φιλόσοφο προέρχεται απο το στερητικό α- και το λήθη (=λησμονιά).
Εν ολίγοις μας λέγει ο Πλάτων οτι αλήθεια σημαίνει να μην λησμονούμε, να μην ξεχνάμε.
Τί όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε.Τί είναι αυτό που κατα τις πρώτες στιγμές του ερχομού μας στον κόσμο μας συνδέει με οποιοδήποτε τρόπο με το παρελθόν παρ' ότι μετρούμε λίγες μόνο στιγμές ζωής;
Η σύγχρονη επιστήμη πιθανότατα θα το ονόμαζε γονίδια.Η λαική παράδοση το ονομάζει
ρίζες, ο κόσμος συνήθως καταγωγή.Η επιστήμη της λαογραφίας το ονομάζει ήθος και αυτός
είναι ο όρος που προτιμά να χρησιμοποιεί και ο γράφων.
Ήθος εκ του έθους = συνήθης διαμονή,χαρακτήρας.
Δε θα μιλήσω καθόλου για τη λεγόμενη χριστιανική ηθική, με τον οποία είναι συνήθως (συν+
ήθος) συνειρμικά,συνειδητά ή ασυνείδητα απο τους περισσότερους απο εμάς συνδεδεμένη
η συγκεκριμένη λέξη.
Ήθος για μένα είναι η παράδοση.Μου αρέσει να βλέπω τον Ηπειρώτη και να τον ξεχωρίζω,τον Πόντιο,τον Κρητικό,τον Ρουμελιώτη,τον Κύπριο κ.ο.κ. απο τον τρόπο του,
την εμφάνιση του,την προσωδία τις διαλέκτου του κλπ.
Παρεπιπτόντως σιχαίνομαι οτιδήποτε παγκοσμιοποιημένο γιατί οδηγεί νομοτελειακά στην ομογενοποίηση,είτε αυτό είναι εκ του διεθνισμού προερχόμενο είτε εκ του εθνικισμού,
που στο δικό μου μικρό μυαλό μοιάζουν σαν δίδυμα αδερφάκια που βαδίζανε πάντοτε
χέρι χέρι ώστε το ένα να μπορεί να οικιοποιείται το άλλο κατα το δοκούν.
Στο θέμα μας πάλι. Υπάρχει το αρχαίο δελφικό ρητό " Ει γνώθει σαυτόν, μηδέν άγαν".
Όπου το μηδέν είναι το σημείο ισσοροπίας,άλλωστε το "μηδέν άγαν" ταυτίζεται με το "μέτρον
άριστον".Αλλά για την μεσότητα του Αριστοτέλη θα κάνουμε λόγο κάποια άλλη στιγμή.
Το ρητό λοιπόν το οποίο αν δε με απατά η μνήμη μου αποδίδεται στον Θαλή,μας λέγει εν τάχει ότι αν ανακαλύψεις το ποιός είσαι τότε θα φτάσεις στην ισσοροπία-αρμονία.
Αυτό για μένα είναι παράδοση.Η οποία περιέχει μέσα της την εμπιστοσύνη στους προγόνους.
Και για μένα εμπεριέχει στον μέγιστο βαθμό και αυτό που λέμε
α ν τ ι κ ε ι μ ε ν ι κ ό τ η τ α.
Διατί ποιά είναι η εμπιστοσύνη στον πρόγονο αγαπητέ συνοδοιπόρε του διαδικτύου εαν ο καθένας αντί να φέρει τον εαυτό του στα μέτρα της παράδοσης υποκειμενίζει ακατάπαυστα προσπαθώντας να την φέρει αυτός στα μέτρα τα δικά του;;;
Αυτό όμως γίνεται κατα κόρον και γινόταν και παλαιότερα ακόμα και απο ανθρώπους που υποτίθεται τιμούν και προωθούν την παράδοση μας, εν προκειμένω την ελληνική.
Σε όλους τους τομείς απο το ντύσιμο και το φαγητό μέχρι την μουσική και την τέχνη.
Ποιά λαική τέχνη; Η τελευταίοι εκφραστές της ήτανε ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος εν μέρει
και κυρίως ο μεγάλος Φώτης Κόντογλου.Αλλά τώρα εννούμε τέχνη τις υποκειμενικές αηδίες που επικράτησαν κάποιες δεκαετίες πριν με τις ευλογίες της μαντάμ Μπλαβάτσκυ ,
του Καντίνσκυ και λοιπών Θεοσοφιστών που κινούσαν τα νήματα πίσω απο τους μανατζεραίους της εποχής, πλασάρωντας μας για τέχνη τις ψυχοθεραπείες τρελών
(είτε πραγματικά είτε τεχνητά για λόγους μάρκετινγκ) όπως ο Πικάσσο και ο Νταλί.
Τα υπόλοιπα στο εξαιρετικό βιβλίο των εκδόσεων Θρακικός Οιωνός με τον τίτλο
"Συνομωσία Στις Εικαστικές Τέχνες".
Τα ίδια ακριβώς συνέβησαν και στην μουσική με την εν μέρει ακόμα,ευτυχώς,
εκδυτικοποίηση της δημοτικής μας μουσικής, χρησιμοποιώντας τα συγκερασμένα όργανα
π.χ. του εκνευριστικού κλαρίνου αντί της μαγευτικής μας φλογέρας ,του τουρκομπουζουκιού
(αχ αυτοί οι μεγάλοι ρεμπέτες στείλανε το μικρασιάτικο ρεμπέτικο να αναπαυθεί εις τους ουρανούς!) κλπ. για να παίξουν μια μουσική μη συγκερασμένη.
Τα ίδια και στο φαγητό όπου επικρατεί το λεγόμενο fast food όλο και περισσότερο σε βάρος της παραδοσιακής κουζίνας.Που θα την θυμηθούμε σε λίγα χρόνια όταν θα τρέχουμε απο γιατρό σε γιατρό και απο νοσοκομείο σε νοσοκομείο για να βρούμε την πανάκεια για τους καρκίνους μας!
Η αλήθεια είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αντικειμενικότητα.Η οποία υπάρχει παντού κατα την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, γνώμη που διαφωνεί καθέτως ,πλαγίως και οριζοντίως με το λεγόμενο "Η αλήθεια είναι υποκειμενική".
Που είναι η επικρατούσα άποψη.Που αν δεν ήταν ίσως να είχαμε γλυτώσει απο όλους τους ημιμαθείς φαμφαρολόγους που απολαμβάνομε καθημερινώς εις το τελεβίζιο να προσπαθούν να μας πείσουν οτι η αποψή τους είναι η σωστή,οτι μιλούν την αλήθεια οτι οτι οτι...
Ο εγωισμός μας βλέπεις αγαπητέ αναγνώστη μας έχει καταστήσει στους δικούς μας οφθαλμούς σαν μικρούς θεούς,κατόχους της αλήθειας, λησμονώντας την αιωνιότητα του
Θείου έναντι της ασήμαντης για την πορεία του σύμπαντος, παρουσίας μας σε αυτό,
καθώς και για το προσωρινό της, αφού ξεχνούμε οτι σε ολίγα χρόνια δε θα είμαστε παρα
λίπασμα στις ρίζες κάποιου πεύκου ή κάποιου θυμαρίου, ξεπληρώνοντας τουλάχιστον έτσι ένας μέρος της οφειλής μας απέναντι στη φύση, που με το βίο μας μόνο κακό της κάναμε.
Οι απόψεις είναι υποκειμενικές και αυτό είναι προφανές και αποδεκτό. Αλλά το να λέμε οτι η δική μας άποψη είναι η αληθινή απορρίπτοντας οτιδήποτε άλλο είναι τουλάχιστον βλακώδες. Το ανθρώπινο μυαλό είναι έτσι φτιαγμένο που στηρίζεται σε θύμισες,αναμνήσεις βιώματα και γνώσεις έστω, για να σχηματίσει άποψη.
Είναι όμως αυτά αρκετά δια να πείς οτι κατέχεις κάποια αλήθεια εις την ολότητά της;
Η απάντηση ας δοθεί απο σένα για σένα!
